Κυριακή 28/6/98
Ακούγοντάς τον να μιλάει χωρίς να σκέπτεται,
ακούγοντας αυτά που έλεγε - ιδίως με τον τρόπο που
τα έλεγε - κατάλαβα. Ήταν αυτονόητο ότι ένας
τέτοιος τρόπος ύπαρξης θα οδηγούσε αναγκαστικά
σε ?ουσβιτς. Με το χαμόγελο. Με την παιδική απορία
στα μάτια: "Μα γιατί; Αφού αφορά μόνο τους
Εβραίους και τους Γύφτους. Εσάς δεν σας αγγίζει.
Σωτήρια και επιβεβλημένη ενέργεια".
Για την Πατρίδα. Για το Γένος. Για το Έθνος. Για
το καλό όλων μας.
Οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν. Κυκλοφορούν
ανάμεσά μας. Είναι δε τέτοια η τερατωδία της
ύπαρξής τους, που κανείς δεν υποψιάζεται πόσο
μαύρο είναι το Μαύρο που κλείνουν μέσα τους.
Εκλέγονται βουλευτές, αποκτούν τηλεοπτικές
εκπομπές. Με βάση την δημοκρατική φενάκη ("ίσο
χρόνο για τον Χίτλερ και τους Εβραίους") τους
δίνεται παντού ο λόγος.
Το Απόλυτο Κακό είναι το ανεπίγνωτο. Ο θεός να μας φυλάει από το καλοκάγαθο παιδικό τους χαμόγελο...
Κυριακή 12/7/98
Όμως βασικό χαρακτηριστικό του εθνικιστή
είναι ακριβώς ότι υπερηφανεύεται για την φυλή,
την γλώσσα, την ιστορία και τα επιτεύγματα - όχι
τα ατομικά του, αλλά του έθνους. Με την
υπερηφάνειά του θεμελιώνει μία διάκριση:
ξεχωρίζει τον λαό του από τους άλλους, ανάγει την
εθνοτική του ταυτότητα σε ιδεολόγημα. Και αυτό
ισχύει είτε είναι ?γγλος, είτε Γερμανός, είτε
Έλληνας. (Το ότι υπάρχουν ξένοι εθνικιστές,
δεν δικαιολογεί τον εθνικισμό..)
Η λογική του εθνικιστή είναι αυτή του
αριστοκράτη, που "απλώς έλαβε τον κόπο να
γεννηθεί". Που θεωρεί ότι είναι σπουδαίος
επειδή κάτι πέτυχαν οι πρόγονοί του. Το
ιδεολόγημα της "συνέχειας του γένους" (που
φυσικά δεν στέκει ούτε βιολογικά ούτε ιστορικά)
αποσκοπεί στην θεμελίωση αυτής της διάκρισης.
Κυριακή 19/7/98
Παλιά ήταν η πολυεθνική πόλη, η πολύβουη, το
μεγάλο σταυροδρόμι και χωνευτήρι των πολιτισμών.
Όταν μπήκε ο ελληνικός στρατός συνάντησε μία
κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα που δεν την γνώριζε
τότε ούτε η Αθήνα. Στους δρόμους γαλλικά,
σπανιόλικα, ιταλικά, τούρκικα, σλαβικά - όλες οι
γλώσσες της γης.
Ύστερα ήταν η Θεσσαλονίκη η "μεγάλη
φτωχομάνα" του Τσιτσάνη: η πόλη της εργατιάς, η
πόλη όπου ξεκίνησε το εργατικό κίνημα με την
Φεντερασιόν του Αβραάμ Μπεναρόγια, που θρήνησε
νεκρούς και έδωσε την έμπνευση στον Επιτάφιο του
Γιάννη Ρίτσου.
Και πάντα ήταν η γλυκιά, η ερωτική, η αισθησιακή
Θεσσαλονίκη - αυτή που αγαπούσε ο μακαρίτης
Κωστής Μοσκώφ, η πόλη του Ντίνου Χριστιανόπουλου
και του Γιώργου Ιωάννου.
Τι έπαθε αυτή η Θεσσαλονίκη και έγινε φανατική,
υστερική και μισαλλόδοξη; Ποια ανασφάλεια και
ποιο άγχος συνέχει τους πολίτες της και
κατεβαίνουν σε συλλαλητήρια, οργανώνουν πογκρόμ
ξένων, καταφεύγουν στα δικαστήρια για να
πολεμήσουν την άλλη γνώμη; Τι ρεζιλίκι ήταν αυτό
με το λεξικό Μπαμπινιώτη! Ώστε ένα λήμμα λεξικού
"δημιουργεί σύγχυση για την εθνική καταγωγή
των Μακεδόνων?" Και το απαγορεύουμε!
Και η μεν λογοκριτική απόφαση έχει ήδη
καταγραφεί στα χρονικά της ντροπής - μαζί με
άλλες σκοταδιστικές. Αλλά η ετυμηγορία αυτή δεν
βγήκε σε κενό. Υπάρχει ένα κλίμα που την γέννησε
και την στηρίζει. Ένα κλίμα που, με την υπερβολή
και τον μαξιμαλισμό του, μας έκανε να χάσουμε το
Μακεδονικό και εξακολουθεί να στοιχειώνει την
πόλη.
Είναι δυνατόν τόσος κόσμος να μην μπορεί να
σκεφθεί ψύχραιμα; Να παραπαίει ανάμεσα σε πανικό
και επιθετικότητα; Να αισθάνεται προσβεβλημένος
από την απλή λεξικογραφική καταγραφή μιας
πραγματικότητας;
?λλη μία υστερία Ντυροζέλ μας προέκυψε! Κι όπως εκεί, έτσι και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ανύπαρκτο πρόβλημα. Τίποτα το κακό δεν έγραφε η ιστορία του Ντυροζέλ για τους Έλληνες (απλά αυτοί που φώναζαν δεν την είχαν διαβάσει). Τίποτα το προσβλητικό δεν γράφει για τους Θεσσαλονικιούς το λεξικό Μπαμπινιώτη. Προσβολή γι αυτούς - και για όλη την Ελλάδα - είναι μόνον η δίκη και η καταδίκη?
Κυριακή 8/11/98
Οι ανθέλληνες είναι μία φαντασίωση των Ελλήνων. Στην πραγματικότητα, τέτοια όντα δεν υπάρχουν. Υπάρχουν άνθρωποι που σε κάποια στιγμή λένε ή πράττουν κάτι που δεν μας αρέσει. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έγιναν μόνιμοι και επαγγελματίες ανθέλληνες. Την άλλη στιγμή μπορεί να πουν ή να κάνουν κάτι θετικό για μας. Ούτε το ένα θα το κάνουν επειδή μας μισούν, ούτε το άλλο επειδή μας αγαπάνε ? απλά κοιτάνε τα δικά τους συμφέροντα.
Κυριακή 13/12/98
Στις μεγάλες κινητοποιήσεις του έθνους, όλοι περπατούσαν προς την μία κατεύθυνση ? κι εγώ μόνος (ή με ελάχιστους άλλους) προς την αντίθετη. Όταν όλη η Ελλάδα παραληρούσε για το «Μακεδονικό» εγώ κέρδιζα τον τίτλο του ανθέλληνα επειδή επέμενα πως είναι ένα ψευδοπρόβλημα και πως ο τρόπος που το χειριζόμαστε θα μας κάνει να χάσουμε και το όσο δίκαιο είχαμε. Όταν, παλιότερα, όλη η Ελληνική διανόηση ήταν αριστερή εγώ επέμενα να επισημαίνω τις αγκυλώσεις και τον δογματισμό της κομμουνιστικής σκέψης ? με αποτέλεσμα να κερδίσω τον τίτλο του αντιδραστικού.
Κυριακή 20/12/98
Αμαρτίες - στα αθώα, τρυφερά παιδιά! Κι αν δεν έχουν, θα πρέπει να τις εφεύρουν. Πως αλλιώς θα νιώσουν ενοχές; Πως αλλιώς θα εμπεδωθεί επάνω τους η εξουσία του τρόμου; Για αιώνες ολόκληρους η εκκλησία δεν κυβερνούσε με την δύναμη της αγάπης αλλά με την ισχύ της απειλής. Ενσταλάζοντας στους ανθρώπους τύψεις για κάθε τους πράξη ? ακόμα και για την γέννησή τους (θυμηθείτε το προπατορικό αμάρτημα). Απειλώντας με πυρές και φλόγες, με θειάφι και κόλαση όχι τους πραγματικά κακούς αλλά όσους δεν έσπευδαν να εξαγοράσουν την ποινή τους με πενήντα μετάνοιες και ένα συγχωροχάρτι.
Φαίνεται πως επιστρέφουμε στον Μεσαίωνα. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται να κυκλοφορούν από επίσημους κατηχητές, ιερείς και ιεροκήρυκες, κείμενα σαν το παρακάτω:
«Όλοι είμεθα αμαρτωλοί. Δεν υπάρχει κάτω στη γη άνθρωπος που δεν αμαρτάνει. Όποιος λέγει ότι δεν έχει αμαρτήματα είναι μεγάλος ψεύτης. Όλοι έχουμε αμαρτήματα και μάλιστα πολλά. Αμαρτάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις. Αμαρτάνουμε με τα μάτια, με τα αυτιά, με την γλώσσα, με τα χέρια, με τα πόδια, με το μυαλό, με την καρδιά...»
Κυριακή 14/2/99
Υπάρχει κάτι που αντικρούει αυτή την άποψη: η δημιουργία και παρουσία, στο δεύτερο μισό του αιώνα μας, των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (NGOs ? Non Governmental Organizations). Πίσω από αυτά τα αρχικά κρύβονται πασίγνωστες κινήσεις όπως η Γκρηνπής, η Διεθνής Αμνηστία, Οι Γιατροί χωρίς Σύνορα και οι Γιατροί του Κόσμου, Το Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, η Ομάδα για την Προστασία των Μειονοτήτων κ. ά.
Τις έχουμε μάθει και μας φαίνονται σχεδόν αυτονόητες ? όμως εκατό χρόνια πριν κανείς δεν νοιαζόταν αν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι στην Τουρκία ή την Κίνα, αν πέθαιναν άνθρωποι από την πείνα στο Σουδάν ή την Κολομβία, αν παραβιάζονταν τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τα δικαιώματα των μειονοτήτων σε πολλά κράτη.
Οι οργανώσεις αυτές λέγονται μη κυβερνητικές γιατί δεν εξαρτώνται από κυβερνήσεις (ευτυχώς ? η ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση για την σωστή λειτουργία τους). Οι πόροι τους είναι από εισφορές μελών, δωρεές, ιδρύματα και διεθνείς οργανώσεις. Η συνολική προσφορά τους είναι εντυπωσιακή: έχουν σώσει εκατομμύρια ζωές, έχουν προστατέψει πολλές χιλιάδες ανθρώπων από βασανιστήρια και καταπίεση, έχουν βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής.
Εδώ στην Ελλάδα τις αντιμετωπίζουμε περίεργα: Όταν η Διεθνής Αμνηστία ή το Παρατηρητήριο του Ελσίνκι καταγγέλλουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, γράφουμε την είδηση στην πρώτη σελίδα. Όταν οι ίδιες οργανώσεις διαμαρτύρονται για καταπίεση των Μαρτύρων του Ιεχωβά, των Σλαβόφωνων ή των Μουσουλμάνων στην Ελλάδα, είναι ανθελληνικές και πληρωμένες από ξένα κέντρα. Ουσιαστικά μας ενοχλεί η ανεξαρτησία τους: θα τις θέλαμε με το μέρος μας (όπως και όλες οι άλλες εξουσίες). Και ξεχνάμε ότι αυτό θα καταργούσε αυτόματα το διεθνές τους κύρος.
Είμαι υπερήφανος που ανήκω στις περισσότερες
από αυτές τις οργανώσεις. Πιστεύω πως ο σεβασμός
στα ανθρώπινα δικαιώματα, ενιαία και
αδιαπραγμάτευτα, είναι η μόνη ιδεολογία που μας
απόμεινε ? αλλά και η μόνη που μας χρειάζεται.
Κυριακή 27/6/99
Σοβαρός ή φαιδρός, ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί έναν πανάρχαιο και ιερό θεσμό - και επιπλέον συγκεντρώνει το 80% του θαυμασμού των Ελλήνων.
Αν σε οποιαδήποτε δημοκρατική και ευνομούμενη χώρα ο προκαθήμενος της Εκκλησίας είχε πει ένα ποσοστό από όσα έχει κατά καιρούς εκστομίσει ο Αρχιεπίσκοπος, πριν τον συνετίσει η πολιτεία, θα τον είχε καθαιρέσει η ίδια η εκκλησία.
Και μόνον η τελευταία του ρήση ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε ανδροπρεπείς - σε αντίθεση με Γερμανούς, Γάλλους «και πολύ περισσότερο 'Aγγλους» (που άρα είναι «αδελφές») θα αρκούσε για να χάσει την θέση του.
Αρχιεπίσκοπος ρατσιστής; Αρχιεπίσκοπος εθνικιστής; Προκαθήμενος Χριστιανικής εκκλησίας - και μισαλλόδοξος;
Κυριακή 1/8/99
Για πόσον καιρό θα παραμένουμε τόσο αθεράπευτα Βαλκάνιοι;
Πάρτε το θέμα των μειονοτήτων. Τόσοι πόλεμοι, εξεγέρσεις, εθνικές εκκαθαρίσεις, δεν μας δίδαξαν τίποτα; Ούτε καν το απλούστερο - πως ο καλύτερος τρόπος να ζήσεις αρμονικά και ειρηνικά με τις μειονότητές σου, είναι να τις αναγνωρίσεις και να τους δώσεις τα δικαιώματα που τους ανήκουν.
Εμείς επιμένουμε να ακολουθούμε τους Τούρκους όταν λέμε πως Μακεδονική μειονότητα δεν υπάρχει. (Και αυτοί ισχυρίζονται πως Κουρδική μειονότητα δεν υπάρχει).
Αλλά το θέμα της ύπαρξης μειονοτήτων έχει λυθεί από τις διεθνείς συμβάσεις (που έχει προσυπογράψει και η Ελλάδα) για το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού. Σύμφωνα με αυτό, είμαι αυτό που νιώθω. Αν αισθάνομαι εθνοτικά Έλληνας (της Αλβανίας, της Αυστραλίας, της Τουρκίας) κανείς δεν δικαιούται να το αμφισβητήσει.
Έστω λοιπόν και χίλιοι συμπολίτες μας να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι ή Μακεδόνες - το κράτος οφείλει να τους αναγνωρίσει αυτό το δικαίωμα. Ούτε είναι σοβαρό, τις δικές μας μειονότητες να τις ορίζουμε εθνοτικά (Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, της Βορείου Ηπείρου) ενώ τις άλλες μόνο θρησκευτικά (Μουσουλμάνοι της Θράκης), ή γλωσσικά (Σλαβόφωνοι της Μακεδονίας, αλβανόφωνοι στο Κόσοβο). Πως θα μας φαινόταν αν οι ξένοι μιλούσαν για «Ελληνόφωνη» μειονότητα της Πόλης, ή «ορθόδοξη» της Βορείου Ηπείρου;
Όλα αυτά όχι μόνο για να είμαστε εντάξει με τις διεθνείς συμβάσεις, τις αρχές του ΟΗΕ, του ΟΑΣΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι μόνο για να τηρήσουμε τις υπογραφές που έχουμε βάλει - αλλά για ένα λόγο πιο πρακτικό και ουσιαστικό: διότι μας συμφέρει ως έθνος.
Έχω ακούσει πολλές φορές να αποκαλούνται προδότες και πράκτορες ξένων δυνάμεων αυτοί που αγωνίζονται για την αναγνώριση και προστασία των μειονοτήτων. (Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς). Στην πραγματικότητα προδότες και ανθέλληνες είναι όσοι μάχονται εναντίον, όσοι αμφισβητούν αυτή την ανάγκη. Η ιστορία (ακόμα και η πολύ πρόσφατη) έχει δείξει πως ο καλύτερος τρόπος να ανοίξεις την κερκόπορτα σε όσους επιβουλεύονται την εθνική σου υπόσταση και ακεραιότητα, είναι να καταπιέζεις μία μειονότητα. Αν το Κοσσυφοπέδιο είναι το πιο πρόσφατο διεθνές παράδειγμα - το πιο οδυνηρό δικό μας, είναι η Κύπρος...
Κυριακή 22/8/99
Τώρα χαρακτηρίζουμε τον Πάπα ανεπιθύμητο!
Θα πρέπει ίσως να υπενθυμίσει κανείς στους Πατέρες του Αγίου Όρους πως ο Πάπας είναι Χριστιανός, όπως και εμείς. Πως οι δογματικές διαφορές μεταξύ των εκκλησιών μας (ελάχιστες για κάθε αντικειμενικό παρατηρητή) δεν αίρουν την βασική εντολή του Ιησού: «Αγαπάτε Αλλήλους!» Και πως η μισαλλοδοξία θα έπρεπε να είναι ξένη σε κάθε Χριστιανό - πολύ περισσότερο σε κάθε μοναχό. Με βάση την Χριστιανική διδασκαλία, οι Πατέρες αμάρτησαν βαρύτατα όταν χαρακτήρισαν ανεπιθύμητο έναν γέροντα ιερέα (όποιος κι αν είναι αυτός) που θέλει να ακολουθήσει τα βήματα του Απόστολου Παύλου.
Κυριακή 29/8/99
Πιστεύουμε ότι εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε εθνικιστές. Όμως μερικά μικρά πράγματα θα έπρεπε να μας βάζουν σε σκέψεις.
Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Τουρκία, όλα τα Ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έλεγαν και έγραφαν ότι επίκεντρο του σεισμού ήταν η πόλη Νικομήδεια. Έψαξα όλους τους παγκόσμιους ?τλαντες που διαθέτω - αλλά τέτοια πόλη δεν αναφέρεται πουθενά.
Όμως τα Μέσα συνέχισαν επί ημέρες να μιλάνε για αυτό το ανύπαρκτο μέρος. Χρειάστηκε να ανοίξω Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια προκειμένου να πληροφορηθώ ότι πρόκειται για την Τουρκική πόλη Ισμίτ.
Το Ισμίτ ήταν λοιπόν που ισοπεδώθηκε - και όχι η Νικομήδεια, η οποία έχει πάψει να υπάρχει εδώ και αιώνες. Όμως όλοι οι δημοσιογράφοι (σαν να υπήρχε κεντρική λογοκρισία) μιλούσαν για νεκρούς σε μία πόλη-φάντασμα. Και το κοινό το αποδέχθηκε σαν εντελώς φυσιολογικό. Ούτε ο θάνατος τόσων χιλιάδων ανθρώπων δεν μας έπεισε να ονομάσουμε την πόλη όπως την αποκαλούσαν τα θύματα. Που στο Ισμίτ έζησαν και εκεί πέθαναν. Αρνηθήκαμε την ταυτότητά της.
Το σωστό βέβαια θα ήταν κάθε αναφορά να γίνεται στο Ισμίτ - και σε παρένθεση να διευκρινίζεται ότι πρόκειται για την παλαιά Νικομήδεια. Αλλά εμείς, από τον Αρχιεπίσκοπο ως τον τελευταίο πολίτη, είμαστε ποτισμένοι με την Μεγάλη Ιδέα. Mπορεί να στέλνουμε στους σεισμόπληκτους ρούχα και τρόφιμα - αλλά όχι και να αναγνωρίσουμε την πόλη τους!
Όσο για την βοήθεια: Αυθόρμητα και ανθρώπινα τους συμπονέσαμε και τους συμπαρασταθήκαμε - αλλά σύντομα ο αυτοθαυμασμός μας για την στάση μας άρχισε να μοιάζει με τον αυτοέπαινο του Φαρισαίου στην γνωστή παραβολή: «ο Θεός, ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων...» Αλλά και τα σχόλια για την ανοργανωσιά και την ανυπαρξία Κράτους απέναντι, πάλι τον Φαρισαίο θύμιζαν.
Λίγη ταπεινοφροσύνη δεν θα έβλαπτε - καθώς και κάποια μνήμη του χάους που βασίλεψε και σε μας σε πολύ ήσσονες σεισμούς. Η συμφορά του άλλου δεν είναι εφαλτήριο για αυτο-επιβεβαίωση.
Προσοχή: ο εθνικισμός είναι σαν το νέφος. Μπαίνει από όλες τις χαραμάδες και τον αναπνέουμε χωρίς να τον καταλαβαίνουμε.
Κυριακή 31/10/99
Συλλογισμός Β: Οι γιατροί (με ή χωρίς σύνορα) οφείλουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όλους - ανεξάρτητα από εθνικότητα. Οι Έλληνες Γιατροί χωρίς Σύνορα το έκαναν - ΑΡΑ κακώς τους διέγραψε η διεθνής τους οργάνωση.
Απορία: Σύμφωνα με την απόφαση της διαγραφής τους, οι Έλληνες Γιατροί έκαναν ακριβώς το αντίστροφο. ΔΕΝ τήρησαν την ουδετερότητα και γι αυτό αποβλήθηκαν από την διεθνή οργάνωση. Ταυτίστηκαν με την μία παράταξη. Ως μη κυβερνητικοί θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι δεν έπρεπε να συμπαρατάσσονται με κυβερνήσεις (πόσο μάλλον με δικτατορίες, όπως του Μιλόσεβιτς). Η διαγραφή τους ήταν σύννομη με τους κανονισμούς της οργάνωσης, τους οποίους γνώριζαν.
(Και κακώς, αφού ήξεραν ότι ήταν ήδη εκτός Οργάνωσης, βγαίνανε στα κανάλια και εισέπρατταν συγχαρητήρια για το Νόμπελ που δεν είχαν πάρει!).
Βέβαια, επειδή η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων ταυτίζεται επίσης με την μία πλευρά, θεωρεί φυσική αυτή την παραβίαση. Την επικροτεί και συνεχίζει τις γενικεύσεις:
Συλλογισμός Γ: επειδή ότι λειτουργεί στην Δύση ελέγχεται από ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και η Οργάνωση «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» είναι Δυτική - ΑΡΑ είναι παρακλάδι του ΝΑΤΟ. Από αυτό προκύπτει ο επόμενος συλλογισμός:
Συλλογισμός Δ: Οι (διεθνείς) «Γιατροί Χωρίς Σύνορα» είναι Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Αλλά είναι υποχείρια του ΝΑΤΟ, κλπ. ΑΡΑ όλες οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι εξαρτημένες και υπόδουλες. (Πάει η Διεθνής Αμνηστία και η GreenPeace και το Helsinki Watch. Όλο το ανθρωπιστικό έργο που έχουν κάνει τόσες οργανώσεις, τόσα χρόνια, διαγράφεται με μία μονοκοντυλιά!)
Συλλογισμός Ε (άσχετος): Οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές
Κυριακή 14/11/99
Εγκληματίας. Διεστραμμένος. Δολοφόνος. Απατεών. Αιμοσταγής. Γκάνγκστερ. Διπρόσωπος. Σφαγέας. Αφελής. Κακούργος. Μακελάρης. Βλάκας. Φονιάς. Ανόητος. Ασυνείδητος. Αισχρός. 'Aτιμος. Παλιάνθρωπος.
Αυτά είναι μερικά από τα επίθετα που σταχυολόγησα από τα ελληνικά ΜΜΕ των τελευταίων ημερών. Αφορούν - τι άλλο - το πρόσωπο του προέδρου των ΗΠΑ. Ουδείς άλλος ηγέτης στην ιστορία (ούτε καν ο Χίτλερ) έχει στολιστεί με τέτοιες και τόσες ύβρεις. Στην περίπτωση μάλιστα του Χίτλερ (ή του Στάλιν) κοντά στην απόρριψη, μάντευε κανείς και κάποιον σεβασμό - έστω προς την δύναμη του Κακού. Εδώ υπάρχει μίσος μαζί με περιφρόνηση: ο άνθρωπος θεωρείται ταυτόχρονα και εγκληματίας και βλάκας.
Ωστόσο αυτός ο εξώλης και προώλης δεν είναι δικτάτωρ αλλά (δις) εκλεγμένος πρόεδρος. Ο «βλάκας» δεν είναι αποτυχημένος αλλά έχει οδηγήσει την χώρα του σε μία πρωτοφανή οικονομική άνθιση, που διαψεύδει όλους τους οικονομικούς νόμους. Και η χώρα αυτή τυχαίνει να είναι η ισχυρότερη της γης.
Μα θα μου πείτε, ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τους βομβαρδισμούς εναντίον της Γιουγκοσλαβίας! Αλλά επίσης συνυπεύθυνος είναι και ο κύριος Ζοσπέν, ή ο καγκελάριος Σρέντερ, που πριν λίγες ημέρες είχε επισκεφθεί την χώρα μας. Δεν διάβασα πουθενά ότι είναι φονιάδες ή διεστραμμένοι...